مهر کلامش آرامش بخش لحظه‌های اضطراب بود

چشم‌هایش فروغی نداشت اما روشنی‌بخش روزهای تاریک و سرد سردرگمی بود ..

مهرش را در کلام شیرین تا عمق جان نفوذ می‌داد

و برای تمام دیدارها طعمی شیرین از لحظه‌ها داشت ..

سال‌ها رنج و زحمت ظرافت دست‌هایش را ربوده بود 

اما دست­های رنج‌کشیده گرمایی داشت که عشق را به عمق جانت می‌نشاند ..

طنین صدایش سرخوشی کودکی گریزپا در دل صحرا را به ارمغان می‌آورد...

نگاهش نافذ بود و پرمعنا و ضربان قلبش تنظیم‌گر زندگی..

دوست داشتن‌هایش بر خواسته از صفای دل، ساده بود وبی ریا

و چقدر بی‌دغدغه مهربانی‌هایش را نثار می‌کرد

و بازتابی در اندیشه‌اش نبود جز بیان عشق و انتقال صفایش

گاهی چقدر خوب است لحظاتی بی دغدغه مادر بزرگ باشیم..